ខ្ញុំនឹងទៅធ្វើវិប្បសានានៅបាត់ដំបង១០ថ្ងៃ។ តើវិប្បសានានោះជាអ្វីម៉េចបានជាខ្ញុំចាប់អារម្មណ៏?

ពាក្យថា “វិបស្សនា” បានរៀបរាប់ពីទិដ្ឋភាពនៃមនុស្សវ័យចាស់ឬព្រះសង្ឃនិងដូនជីដែលអង្គុយនៅក្នុងការតាំងសមាធិនិងសូត្រធ្យូងនៅក្នុងវត្ត។ តាមពិតវិបស្សនាវិបស្សនាគឺជាបច្ចេកទេសមួយដែលអាចអនុវត្តបានដោយមនុស្សគ្រប់រូប - មិនគិតពីប្រភពកំណើត, ជំនឿផ្ទៃក្នុងឬសាសនា។ នរណាម្នាក់ចាប់អារម្មណ៍លើបច្ចេកទេសនេះមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីចូលរួម។

វិបស្សនាមានន័យថាមើលឃើញអ្វីដែលពួកគេមិនមែនយើងចង់ឃើញ។ គោលបំណងចំបងរបស់វាគឺលុបបំបាត់ទុក្ខវេទនានិងលើកកម្ពស់សន្តិភាពនៃចិត្ត។ វិបស្សនាត្រូវបានរកឃើញឡើងវិញដោយព្រះពុទ្ធកាលពី 25 សតវត្សមុនហើយត្រូវបានបញ្ជូនពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។

ថ្វីបើមានការយកចិត្តទុកដាក់បំផុតទៅលើការមើលឃើញការពិតនិងការរក្សាសន្តិភាពក្តីក៏វិបស្សនាខុសៗគ្នាអាចមានបច្ចេកទេសខុសគ្នាបន្តិចបន្តួច។ “សិល្បៈនៃការរស់នៅ” ផ្តោតលើបច្ចេកទេសសមាធិដែលត្រូវបានបង្រៀនដោយគ្រូបង្រៀនវិបស្សនាឥណ្ឌាឥណ្ឌាឈ្មោះ Shri Satya Narayan Goenka តាមប្រពៃណីរបស់គ្រូ Sayagyi U Ba Khin ។

ហ្គោអិនកា ទួលរងឈឺក្បាលយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរហើយបន្ទាប់ពីការព្យាបាលវេជ្ជសាស្ត្រគ្មានប្រយោជន៍ មិត្តភក្តិម្នាក់របស់គាត់បានស្នើរឱ្យគាត់ព្យាយាមដោយវិធីវិបស្សនា។ បន្ទាប់​មកបច្ចេកទេសនេះបានបំបាត់ការឈឺចាប់ ដូច្នេះគាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តដើរមផ្លូវនេះ នឹងជួយគ្រូបង្រៀនរបស់គាត់ក្នុងការផ្សព្វផ្សាយវិបស្សនាទៅកាន់ប្រទេសឥណ្ឌានិងបណ្តាប្រទេសនានាទូទាំងពិភពលោក។

លោកអ៊ូបាឃិន បានរៀនបច្ចេកទេសពីគ្រូបង្រៀនរបស់គាត់គឺលោកសាយ៉ាថាថេជីដែលបានរៀនវាពីសង្ឃ Ledi Sayadaw ដែលទាំងអស់សុទ្ធតែភូមា។

“សិល្បៈនៃការរស់នៅ” ត្រូវបានសរសេរដោយវីលៀមហាតដែលជាជំនួយការទីមួយនៃវិបស្សនាដែលត្រូវបានតែងតាំងដោយលោកហ្គោហ្គោនកាផ្ទាល់។ វាមានការពន្យល់ជាមូលដ្ឋាននិងការណែនាំអំពីវិបស្សនាវិបស្សនារួមជាមួយរឿងព្រេងមួយចំនួនដែលត្រូវគ្នាជាមួយចំណុចនៃបច្ចេកទេសក៏ដូចជាសំណួរដែលបានឆ្លើយដោយហ្គោនកាផ្ទាល់។ ពាក្យពុទ្ធសាសនាទាំងអស់មានជាភាសាបាលីនិងត្រូវបានបកប្រែនៅក្នុងសទ្ទានុក្រមនៅចុងបញ្ចប់នៃសៀវភៅ។

ខ្ញុំបានទាក់ទងជាមួយសៀវភៅនេះនៅថ្ងៃចុងក្រោយនៃសម័យវិបស្សនាវិបស្សនាដប់ថ្ងៃនៅបាត់ដំបង។ វាគឺជាភារកិច្ចផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំសម្រាប់ការស្វែងរកអន្ថន័យជីវិត ថាជិវិតតើរស់នៅដើម្បីអ្វីនឹងត្រូវប្រើជីវិតក្នុងជាតិនេះធ្វើអ្វីខ្លះ?

មុនពេលអានសៀវភៅខ្ញុំដឹងពីអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវដឹងអំពីបច្ចេកទេស។ ប៉ុន្តែខ្ញុំជឿជាក់ថាការដែលបានលឺឬអានអំពីបច្ចេកទេសនេះគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេក្នុងការធ្វើសមាធិវិបស្សនា។ ក្នុងនាមជាអ្នកអនុវត្តអ្នកស្រាវជ្រាវលើប្រធានបទនេះខ្ញុំជឿជាក់ថាអ្នកគួរតែចូលរួមយ៉ាងហោចណាស់ដប់ថ្ងៃនៃវិបស្សនាកម្មដ្ឋាននេះ។

ប្រសិនបើអ្នកអាចធ្វើបាន - នឹង​ផ្លល់​ភាពដ៏អស្ចារ្យដល់អ្នកជាពុំខាន! ហើយប្រសិនបើមិនបាន - នោះ​គឺក៏គ្មានគ្រោះថ្នាក់អ្វីនិងខាតបង់សម្រាប់អ្នកដែរ។